متن  آهنگ سلاخ از شوبین

دنیای عجیبی بود
هی دور سرم چرخید
هی داد و هوارش را
بر فرق سرم کوبید

یک روز کلیدی شد
در دهکده ام قفلید
او خر شده بودن را
با قهقهه اش رقصید

هی فحش به مردم داد
هی سیلیِ محکم زد
باغی که به زردی رفت
از سبزی ما دم زد

تا کولبری کردم
با دست تهی از نان
با حکم گلولیدن
در قافیه دادم جان

قاچاقچیانی در
هر سفره ی ما رویید
دزدان که سران بودند
ماتحت مرا درّید

یک دفعه زمین لرزاند
با متنِ اذا زلزال
کوردی شدنم را کشت
هر ثانیه در هر سال

کانکس به دستم داد
از دست خودم اما
احضار به زندان شد
مردانگی من را

چپ کرد و نزد ترمز
از خون جوان…لاله
تهران به خودش بغضید
با حکم دو گوساله

بر دوش نحیفش داشت
دفتر و کتابش را
با خود به هیولا برد
هر ثانیه خوابش را

اندامِ ترنم را
آتش به زبان بوسید
نفتش و چراغش را
از سفره ی ما دزدید

هی کار به پشتم زد
هی مزد مرا میخورد
هی نیشکر از چشمم
سویِ سرطان میبرد

فاشیست ترین خنده
بر لهجه ی من چسبید
اشکِ منِ افغان را
از گوشه ی در میدید

هفت تپه ی زندانی
فولادِ تراشیده
ملت که فقط در خواب
پاشیده و خندیده

خندیدن و رقصاندن
رقصیدن و خنداندن
هی پشت سر هم را
هی حادثه چالاندن

تا مسلخ ابراهیم
آتش به گلستان کرد
انسان پس از انسان را
قربانی قران کرد

اسماعیلِ جانان را
شلاق و شوکر دادند
در شبزده ی اخبار
در همهمه قر دادند

قوتِ سحرش باتوم
نانِ شبشان سرکوب
زندان شده پر از هر
مردآهنِ شهرآشوب

هم شاعر و دانشجو
هم کارِگر و استاد
دهقان و صدا پیشه
درویش و معلم..‌داد!

تا کی به جنون باید
تن داد و سکوتیدن
تا کی به دروغیدن
قهقه زده خندیدن

برخیز و مسلسل باش
بر پیکرِ نادانی
انسان شو و عاشق باش
در مسلخ ویرانی