🔳 ۱۷ مرداد، روزی نامبارک برای خبرنگاران!
ده‌ها روزنامه‌نگار از انجام رسالت خود محروم شده‌اند
۱۷مرداد برای هیچ خبرنگار و روزنامه‌نگار دغدغه‌مند ایرانی‌ای میمون و مبارک نیست، ۱۷ مرداد بوی خون می‌دهد؛ بوی خون محمود صارمی که خلاف تمام قواعد بین‌المللی و صنفی که بر حفظ جان خبرنگاران تاکید دارد، به دستور و اصرار علاالدین بروجردی نماینده ویژه ایران در زمان حمله طالبان به شهرهای افغانستان در مزار شریف ماند و به دست طالبان پاکستان کشته شد! بوی خون ۴۰ عکاس و خبرنگار مسافر هواپیمای C۱۳۰ را می‌دهد که ۳۰ دقیقه پس از پرواز سقوط کرد؛ بوی خون مهشاد و #ریحانه را می‌دهد که قربانی فریبکاری مدیران سازمان محیط زیست در دروغ بزرگ احیای دریاچه ارومیه شدند.
۱. به سبب اجرای سیاست خصوصی‌سازی جمهوری اسلامی و عدم اجرای قانون کار _هرچند نیم بند_ و در پی شیوع کرونا، تعداد بیشماری از روزنامه‌نگاران طی سال‌های اخیر یک شبه و بدون هیچ پشتوانه‌ای اخراج شدند. حتی آنهایی که از اخراج جان به در بردند، ناگزیر شدند با حداقل دستمزد و در بی‌شمار مورد، بدون برخورداری از حق بیمه خبرنگاری و کارگری، مصائب روزنامه‌نگاری را به دوش بکشند. علاوه بر این؛ افزایش ۵۷ درصدی حداقل دستمزد کارگران در سال جاری، داغ دیگری بود که بر تن اهالی رسانه نشست و موجب خانه‌نشینی یا تشدید استثمار در تحریریه شد. اغلب خبرنگارانی که خود مسئول نشر این خبر بودند، امروز از دریافت حداقل دستمزد محروم اند؛ چراکه هیچ تشکل صنفی مستقلی وجود ندارد که برای احقاق حقوق آنها به میدان بیاید!
۲. تنها تشکل صنفی این روزهای اهالی رسانه، “انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران” است که نه مستقل است، نه برآمده از رای فراگیر روزنامه‌نگاران و خبرنگاران. مهم‌ترین دلیل برای اثبات این ادعا، صدور مجوز آن توسط علی ربیعی، وزیر وقت کار، انحلال هیات مدیره نخستین و اعطای ریاست به رفیق قدیمی و امنیتی‌اش، عباس عبدی است. آنچه طی سال‌های اخیر، در ماجرای اخراج‌های فله‌ای، تعدیل‌های بی‌سامان، بهره‌کشی و استثمار روزنامه‌نگاران، آزار جنسی در فضای رسانه و بازداشت‌های پی‌درپی و تهدیدهای مکرر روزنامه‌نگاران بر آنها رفت، ماحصل پیوند و بده بستان‌های هیات مدیره وابسته و فاسد این تشکل نامشروع با برادر عباد و دیگر نهادهای مالی و امنیتی بود!
🔳 ۱۷ مرداد، روزی نامبارک برای خبرنگاران!
