چرا ورود پرچم یک کشور بیگانه به ورزشگاه بدون هماهنگی دستگاه‌های امنیتی جمهوری اسلامی ممکن نیست.(✍️: عجیب زاده)
پاسخ ساده است. شما اگر پرچم شیر و خورشید را با خود به هر یک از ورزشگاه‌های ایران ببرید، در طرفة‌العینی بازداشت می‌شوید و حتی ممکن است اصلاً نتوانید وارد ورزشگاه شوید.
بدون هیچ تردیدی، ناسیونالیسم محلی، یک عامل گسست ملی است که می‌تواند حکومت جمهوری اسلامی را در برابر همبستگی عمومی برای براندازی، ایمن کند.
دامن زدن به اختلافات فرقه‌ای و قومی، پیش از هر چیز به سود مجموعه‌ای است که از یگانگی اجتماع در برابر خود هراس دارد.
جریان تقویت‌کنندۀ ناسیونالیسم محلی یک جریان کاملاً هدایت‌شدۀ دولتی بود که نخست با محوریت فوتبال شکل گرفت. در این ماجرا هم به بهانۀ حرفه‌ای کردن لیگ فوتبال و هم پولشویی، باشگاه‌های بسیاری به شهرهای مختلف اختصاص یافتند و پول کلانی به برخی باشگاه‌های موجود روانه شد.
از همان دوران بر این باور بودم که عادل فردوسی‌پور و برنامۀ نود (آگاهانه یا ناآگاهانه) به عنوان بازوی رسانه‌ای چنین جریانی در حال افروختن آتشی هستند که کشوری را در بر خواهد گرفت.
جریان پان‌ترکیستی «تراکتور» یک حرکت هدایت‌شدۀ حکومتی است که برای جمهوری اسلامی برکات فراوان دارد. اگر چنین نبود، این باشگاه تحت مدیریت سپاه عاشورا قرار نمی‌داشت و نمی‌توانست بازیکنان سرباز بگیرد.
نام باشگاه از تراکتورسازی به تراکتور تغییر نمی‌کرد و البته بودجه‌های کلان هم در اختیار باشگاه قرار نمی‌گرفت. معمولاً هر پدیده‌ای که خوشایند نظام جمهوری اسلامی نباشد با هزار بهانه سرکوب یا سربه نیست می‌شود.
اینکه اقلیت‌ها از هر نوعی، در جمهوری اسلامی مورد ستم هستند یک واقعیت است، و البته به این معنا نیست که اکثریت مورد ستم نیستند. جمهوری اسلامی، خود، حکومت اقلیتی کوچک بر جامعۀ ایران است و حقوق همگان، خارج از آن اقلیت همواره مورد تضییع بوده است.
در هیچ نظام متمدنی، اقلیت‌ها حقوق ندارند، بلکه قانون جوری تعریف شده است که به واسطۀ وابستگی به یک اقلیت، حقی از کسی ضایع نشود.
