رضا پهلوی: و نهایتاً اینکه اون شعار نهایی که دعوتِ به پیکار، دعوتِ به همسویی، چیزی که در مردم ایران ایجاد باور و اعتماد بکنه، اگر اپوزیسیون در این کار غفلت بکنه و این رو نشون نده، باز میگم آلترناتیوی در مقابل این نظام هیچ وقت مشاهده نخواهد شد. و این نبود آلترناتیو شاید یکی از دلایلی ست که وقتی که ما بر می گردیم و سیاست کشورهای خارجی رو در ارتباط با مملکت مون بررسی می کنیم و همیشه میگیم که خب فرانسه که دنبال بیزینسِ شِ ه، آلمان هم که دنبال بیزینس ش ه، آمریکا هم که فلان کار رو می کنه، این وسط سر مردم ایران بی کلاه می مونه، مقدار زیادی ش تقصیر از خود ما ست!؛ اگر چنین آلترناتیوی در صحنه به صورت ملموس بود، هم مردم ایران می دونستند که یک چیزی هست که اگِه نهایتاً بایستی برند جون شون رو به خطر بندازند، اون ته مونده ی چیزی که براشون باقی مونده رو هم به، به خطر بندازند، لااقل یک چیزی هست که جایگزین این وضعیت بشه، یک نیرویی هست که بتونه بیاد جامعه رو چه در زمان گذرِ بین این حکومت و هر حکومت بعدی که می خواد بیاد، به یک جهتی ببره که “آنارشی” نشه :). از سوی دیگر کشورهای خارجی هم می دیدند که یک آلترناتیو ملموسی در صحنه هست. و از هر ایرانی بپرسید ترجیح میده بگه که آینده ی خودم دست خودم ه، بقیه بیایند سراغ ما، نه اینکه اون ها برای ما تکلیف روشن بکنند. خُب این یکی چیزی ست که بایست خودمون ایجاد بکنیم. ما نمی تونیم از یک سو بشینیم کنار، هِی توی سر و کله ی همدیگه بزنیم، ببخشید من این قدر عامیانه میگم بهِ تون، از اون وَر انتظار داشته باشیم که دنیا دل ش به حال ما بسوزه. دنیا دنبال منافع خودش ه. اگه ما هم بودیم، می گفتیم فردا توی آرژانتین سرمایه گذاری بکنیم یا توی برزیل بکنیم؟، ما کاری به گرفتاری اون کشور نداریم، اون کار ما نیست!، اون به، منافع کشور ایران رو می خواهیم تأمین بکنیم. خب از اون ور هم حساب بکنین آلمان یا فرانسه هم دنبال این کار ه.
برگرفته از
از 25:39 تا 27:26
