نظام‌های دیکتاتوری و استبدادی در طول حیات خود سه فاز دارند:
در فاز اول اکثریت مردم سرمست از ایدئولوژی به دنبال رهبران خود راه می‌افتند، انگار بهشت گمشده خود را یافته‌اند، ایدئولوژی را دربست می‌پذیرند و خواهان کوچک‌ترین تغییری در آن نیستند.
در فاز دوم واقعیات چهره خود را نشان داده و هیچ کدام از وعده‌های رهبران تحقق نیافته است و مردم از نظام دلزده و مایوس می‌شوند، در این فاز گروهی به فکر اصلاحات می‌افتند ولی به دلایل متعدد از جمله این که اصول ایدئولوژی را نمی‌توان تغییر داد، اصلاحات سرانجام راه به جایی نمی‌برد.
فاز سوم، فاز نهایی نظام‌های دیکتاتوری است که در این فاز متولیان تمامیت‌خواه سعی می‌کنند از خشونت عریان استفاده کنند از بین همفکران سابق، هر کس با آن‌ها کوچک‌ترین زاویه دیدی داشته باشد را از دایره خودی‌ها می‌رانند، تصفیه‌های گسترده شروع می‌شود و دایره خودی‌ها کوچک و کوچک‌تر و ناکارآمدی‌ها عمیق‌تر و تعداد مخالفین بیشتر و بیشتر می‌شود و نهایتا سیل اعتراضات می‌آید و همه چیز را با خود می‌برد.
