اعتراض‌های سراسری دی ۹۶ و آبان ۹۸ را باید نقاط عطف در تاریخ اعتراض‌های خیابانی در جمهوری اسلامی دانست؛ دستگاه حاکمه ایران هر چند آن اعتراض‌ها را به طور خونبار سرکوب کرد اما از تکرار آن به شدت واهمه دارد. در این مدت اتاق‌های فکر و مراکز مطالعاتی جمهوری اسلامی نیز توصیه‌هایی برای جلوگیری از تکرار آن اعتراض‌ها به مقام‌های جمهوری اسلامی پیشنهاد کرده‌اند. مروری بر یکی از تازه‌ترین پژوهش‌ها در این زمینه:
***
ناآرامی‌های پراکنده در سراوان و چند شهر دیگر استان سیستان و بلوچستان به دست نیرو‌های امنیتی سرکوب شد.
برای بسیاری این پرسش مطرح شده که چرا با وجود سه روز ناآرامی در این استان محروم و موج گسترده خبررسانی درباره وقایع آن، سایر نقاط ایران کم‌وبیش بی‌اعتنا از کنار آن گذشت و در اعتراض به این سرکوب و همچنین در اعتراض به گرانی افسار گسیخته مانند دی ۹۶ و آبان ۹۸ به خیابان‌ها نیامد. برخی علت این سکوت خیابانی را «محلی» بودن دامنه اعتراض‌ها دانسته‌اند؛ برخی نیز گفته‌اند مردم پس از سرکوب خونبار آبان ۹۸ دیگر حاضر نیستند وارد اعتراض‌های خیابانی شوند. «بی‌تفاوتی» و «بی‌اطلاعی» مردم هم از دیگر استدلال‌های مطرح‌شده در این باره است.
اعتراض‌های سراسری دی ۹۶ و آبان ۹۸ را باید نقاط عطف در تاریخ اعتراض‌های خیابانی در جمهوری اسلامی دانست؛ وقایعی که با سرکوب خونبار همراه بود و روحانیون حاکم بر ایران از تکرار آن به شدت واهمه دارند.
