محسن حججی یک بسیجی مخلص بود که برای رسیدن به حوریان فاحشه ۷۰ متری در بهشت، به مدافعان بیضه های بشار اسد پیوست و سرانجام توسط افرادی افراطی تر از خود او ( داعش) به طرز وحشیانه ای به قتل رسید. مرگ او یک مرگ ترحم برانگیز است اما او برای عقایدش کشته شده است و برای «ایران» کاری نکرده است که تاریخ این سرزمین بخواهد او را گرامی بدارد. در ایران فردا باید از سرنوشت محسن حججی ها نوشت، اما نه در تکریم و ستایش آنها، بلکه برای عبرت گرفتن از تاریخ!
محسن حججی ها سرشان را بر باد دادند، تا بشار اسد بر جمجه های ۳۰۰ هزار سوری سرود فتح بخواند و به ریش محسن حججی ها بخندد. محسن حججی خودش کشته شد و فرزندش یتیم شد و همسرش اکنون چراغ خواب اتاق مرد دیگری را خاموش میکند ! آری ، سرنوشت محسن حججی ها باید آینه عبرت باشد؛ همین.
دکتر حسین قاسم پور ، مدیر گروه سانسور و تخریب ادبیات ایران در توجیه حذف شعرهای شعرای نامی ایران و شیاف کردن اجباری زندگینامه محسن حججی به ذهن کودکان معصوم ایرانی فرموده اند :
جایی نیازداشتیم شهید محسن حججی را مطرح کنیم و این بر حافظ و سعدی اولویت داشت
نگاه این دکتر فرومایه به ادبیات ایران ، خودش سندی دیگر است بر اثبات اشغال ایران توسط بیگانگانی که در این سرزمین خانه و خایه کرده اند و از ایرانی بودن تنها فارسی صحبت کردن را فرا گرفته اند؛ گر نه این اشغالگران کوچکترین علاقه ای نه به این سرزمین دارند و نه به بزرگانش. ایران را باید پس گرفت!
