در حکومت‌‌های غیردموکراتیک راحت‌ترین راه برای مقابله با مخالفان به ویژه رسانه خریدن آن‌هاست. مسیر قبضه کردن قدرت به دست آلبرتو فوجیموری در پرو نمونه بارز این روش است. در اواخر دهه ١٩٩٠، دولت فوجیموری به تسلط خوبی در کنترل رسانه‌ها دست یافته بود. شبکه‌های بزرگ تلویزیونی و گروهی از روزنامه‌ها از دولت کمک دریافت می‌کردند.
ولادیمیر مونتسینو، مشاور امنیتی فوجیموری، هدایت رسانه‌ها را بر عهده داشت. او به مالکان شبکه چهار، ١۲ میلیون دلار برای کنترل اخبار این شبکه پرداخت کرد. مالکان شبکه پنج، ٩ میلیون دلار دریافت کردند. به هر کدام از مدیران شبکه نه، ۵٠ هزار دلار پرداخت شد تا دو خبرنگار را اخراج کنند.
در نواری که بعدها از مونتسینو منتشر شد، گفت: مدیران شبکه‌های خبری همگی به خط شده‌اند، همگی قراردادهای لازم را امضا کرده‌اند، و هر روز ساعت ١٢:٣٠ در جلسه با من، تمامی خبرها برنامه‌ریزی میشوند. چهره‌های رسانه‌ای بیش‌ترین میزان کمک را دریافت می‌کردند، حتا بیش‌تر از سیاستمداران و قاضی‌‌های دادگاه عالی. مبالغ پرداختی به شکل ماهانه بود تا همگی هم‌چنان گوش به فرمان باشند.
تخمین زده می‌شود ماهانه ٣میلیون دلار به کانال‌های تلویزیونی پرداخت می‌شد. تنها شبکه‌ای که توسط مونتسینو کنترل نشد، کانال N بود چرا که مخاطبان زیادی نداشت. اما همین شبکه ویدیویی از او منتشر کرد که میزان فساد او را آشکار ساخت که منجر به استعفا و در نهایت محاکمه او شد.
از کتاب: دموکراسی‌ها چگونه می‌میرند
نوشته‌ی: استیون لویتسکی و دانیل زیبلات
