دو زندانی سیاسی کرد محکوم به اعدام خواهان حمایت فعالین حقوق بشری از حق شهروندان کرد شدند

زانیار مرادی و رامین حسین پناهی دو زندانی سیاسی کُرد محکوم به اعدام طی نامه‌ایی به افکار عمومی ایران اجرای مجازات اعدام از تاریخ مشروطه تا به امروز را از سوی دولت‌های مختلف به عنوان رعب‌آورترین ابزار حذف دگراندیشان دانسته‌اند.

این دو زندانی سیاسی کرد در این نامه از فعالین سیاسی و مدنی ایرانی خواسته‌ ‌اند که ضمن تعقل و تحقیق در مورد اتهامات ناروا و احکام ضدبشری علیه زندانی سیاسی کرد، سکوت خود را شکسته تا دیگر سیستم و حاکمیت آن نتواند از ناآگاهی سیاسی و تحریف اذهان عمومی و با ایجاد تفرقه در میان مردم، به سیاستهای تاکنونی خود ادامه دهد.

این زندانیان سیاسی که در زندان مرکزی سنه و رجایی شهر کرج بسر می‌برند در پایان نامه خود از فعالین حقوق خواستار حمایت آنان از حقوق مردم کرد و شکست بی‌اعتنایی نسبت به اعدام و سرکوب‌های موجود و جاری در کردستان شده‌اند.

متن کامل نامه دو زندانی سیاسی کرد خطاب به مجامع بین المللی

اعدام و حذف فیزیکی انسان از شیوه های کهن مجازات در دنیای سنتی و سده های باستان است. دولت‌های مرکزی ایران از همان ابتدای شکل‌گیری انقلاب مشروطه، که در منطقه بی‌سابقه بود و می‌توانست جامعه ای دموکراتیک را به دنبال داشته باشد، با توهمات ملی‌گرایانه توام با سرکوب، مجازات اعدام را به عنوان ابزاری برای حذف مخالفان سیاسی خود مفروض و این رویه تا به امروز تداوم داشته و به مجازات اعدام، این رعب‌آورترین ابزار حذف دگراندیشان، توسل جسته اند.
متاسفانه در گذشته ای نه چندان دور برای اکثریت جمعیت ایرانی غیر کرد، اعدام یک کرد اتفاقی خاص نبوده چون همیشه تحت تاثیر رسانه های دولتی و حکومتی، کردها را تجزیه طلب و خشونت‌طلب می‌نامیدند در صورتی که از همان ابتدای انقلاب ۵۷، احزاب کرد و فعالان سیاسی شناخته شده ماهها بر سر حقوق کردها با دولت مرکزی مذاکره کردند و سرانجا جنگی ویرانگر بر کردستان تحمیل شد. جنگ در کردستان عملا به جمهوری اسلامی کمک کرد تا به بهانه مقابله با تجزیه‌طلبی و مبارزه با ضدانقلاب و اشرار و از طریق تهییج ملی، تحریک احساسات مذهبی و اعلام شرایط فوق‌العاده، زمینه سرکوب تمام جریانهای سیاسی رقیب را، در ابتدای دهه ۶۰ فراهم کند. از همین رو، جوانان کردستان را به بهانه های واهی از جمله تجزیه طلبی یا فعالیت تروریستی محکوم به اعدام می‌کنند. از باب نمونه می‌توان به فرزاد کمانگر، معلم وارسته و انسان باور، اشاره کرد.

با توجه به نکاتی که بسیار کلی و به اجمال ذکر شد ما دو تن از زندانیان سیاسی محکوم به اعدام، نه تنها در جغرافیای به اسم کردستان بلکه به عنوان زندانیان سیاسی برای رسیدن به جامعه ای دمکراتیک در ایران، از فعالین حقوق بشری و سیاسی ایران انتظار داریم با کمی تعقل و تحقیق در مورد این اتهامات ناروا و احکام ضدبشری و فراقضایی و ناعادلانه سکوت خود را شکسته تا دیگر سیستم و حاکمیت آن نتواند از ناآگاهی سیاسی و تحریف اذهان عمومی و با ایجاد تفرقه در میان مردم، به سیاستهای تاکنونی خود ادامه دهد. امیدواریم فعالین سیاسی، مدنی و حقوق بشری و عموم خلق شریف ایران، ضمن هم دردی و حمایت از خواسته های مردم کرد با ذکاوت و صبر از ما حمایت و از بی‌اعتنایی نسبت به اعدام و سرکوب‌های موجود و جاری در کردستان بکاهند. امیدواریم مسئله اعدام‌های سیاسی در کردستان، که متاسفانه در این سالها به امری عادی مبدل گشته، منجر به اتحادی یکپارچه علیه اعدام‌ها و سرکوبها گردد.

همچنین آرزومندیم در آیندهای نه چندان دور در ایران شاهد تحقق دولتی مبتنی بر آزادی و برابری با حفظ به رسمیت‌شناختن حقوق تمامی خلقهای ایران باشیم که دمکراسی، آزادی و صلح پایدار را به ارمغان بیاورد.

زانیار مرادی – زندان رجایی شهر
رامین حسین‌پناهی، زندان مرکزی سنندج