بسیاری از کارگران می‌گویند که از درد نان و ترس بیکاری، ناچار هستند، خطرات ویروس کرونا را به جان بخرند؛ چرا که کارفرمایان، تهدید کارگران به اخراج از کار را به طور جدی عملی می‌کند.
بنا بر اعلام پزشکان و همچنین ستاد ملی کرونا، افراد مشکوک به کرونا و مبتلا به این بیماری باید حداقل خود را دو هفته به طور کامل قرنطینه کنند، تا علاوه بر کاهش اثرات این بیماری بر بدن و بهبودی خود، افراد دیگر در معرض ابتلا به این ویروس قرار نگیرند.
اما متاسفانه شرایط اقتصادی کشور به گونه‌ای است که بسیاری از افراد از درد نان و ترس بیکاری، با وجودی که تست کرونا آنها مثبت است و یا علایم آن را به طور کامل دارند و حتی پزشک، بیماری آنها را تایید کرده، همچنان اصرار دارند با دریافت گواهی سلامت، با همان شرایط بیماری به کار بازگردند.
از سوی دیگر برخی از کارگران با اشاره به ظلمی که از طرف کارفرمایان بر آنها می‌شود، می‌گویند: «بیشتر کارفرمایان هشدار داده‌اند در صورت ابتلا به کرونا، دیگر نیاز به حضور در محل کار ندارند و باید ۱۴ روز قرنطینه شوند، اما بعد از بهبودی نیز دیگر نیاز به بازگشت کار ندارند و نیروی جدید جایگزین‌شان خواهد شد.»
روز یکشنبه ۱۳ مهر ماه ۹۹، یکی از کارگران مبتلا به کرونا، از تجربه ابتلایش به این ویروس و این که ناچار به حضور در محل کار بوده می‌گوید:
«با وجودی که تست کرونایم مثبت شد، اما ناچار شدم با همان حالت تب در محل کار حاضر شوم، چرا که مرخصی نداشتم و کارفرمایم تاکید کرده بود، هر کسی کرونا بگیرد، بعد از ابتلا به این بیماری و گذراندن دوره نقاهت خود، دیگر به محل کار خود باز نگردد، چراکه نیروی جدیدی جایگزین وی خواهد شد.»
این کارگر ادامه می‌دهد: «ناچار شدم با وجود تب و ضعف جسمانی در محل کار حاضر شوم و همکارانم نیز نگران بودند که مبتلا به کرونا شوند.»
علاوه بر این یکی از پزشکان مراکز جامع خدمات سلامت اصفهان، (مراکز ۱۶ ساعته) در این باره گفت: «متاسفانه با وجود این که برخی کارگران با علایم کامل ابتلا به کرونا مراجعه می‌کنند، اما با اصرار بسیار گواهی سلامت خود را دریافت می‌کنند و در روز نمونه‌هایی از این موارد به فراوانی دیده می‌شود.»
این پزشک ادامه می دهد: «افرادی که اصرار به دریافت گواهی سلامت برای بازگشت به کار دارند، از ترس بیکاری و این که در مدت ۱۴ روز بدون بیمه و حقوق بمانند، قصد بازگشت به کار دارند و به نوعی از سوی کارفرمای خود تحت فشار قرار گرفته اند.»
تهدید کارگران به اخراج از کار، به طور واقعی ظلمی است که از طرف کارفرمایان صورت می‌گیرد؛ چرا که کارگران نه تنها از حمایت دولتی برخوردار نیستند، بلکه کارفرمایان نیز که از قضا در چنین شرایطی بایستی درد کارگران را حس کرده و در پرداخت هزینه‌های درمان و معیشت خود و خانواده‌هایشان کمک‌کار باشد، به دلیل نیروی کار ارزان، بدون پاسخگویی به هیچ مسئول و مقام دولتی، اقدام به اخراج آنها می‌نماید.
