سحرگاه دیروز، ۱۲شهریور ۹۷سه نفر از زندانیان سیاسی اعدامی در زندان مرکزی زاهدان اعدام شدند.
این اعدام انتقام جویانه زندانیان سیاسی در بلوچستان یاد آور اعدامهای انتقام جویانه ۱۶ جوان بلوچ در سال ۱۳۹۲ است که جنازه ها به خانواده هایشان تحویل داده نشد بلکه توسط نهادهای امنیتی در گورستان دفن شدند.
به گزارش کمپین فعالین بلوچ، هویت این زندانیان «درمحمد شه‌بخش، ۲۱ ساله، اهل زاهدان، از بند ۵»، «اسماعیل شه‌بخش، ۲۳ ساله، از بند ۴» و «حیات الله نوتی زهی» است.
این زندانیان صبح روز شنبه ۱۰ شهریورماه ۹۷، جهت اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی منتقل شده بودند.
بستگان زندانیان سیاسی اعدامی گفتند مسؤولین زندان زاهدان از تحویل دادن جنازه ها خودداری کرده، و درخواست دریافت مبالغ مالی در مقابل تحویل دادن جنازه اعدام شدگان کرده اند.
از اقدامات کثیف جمهوری اسلامی که از سال ۶۰ استارت خورده است شیوه انتقام گیری از خانواده های زندانیان سیاسی است چنانچه در دهه ۶۰ بسیاری خانواده ها پس از آوردن شیرینی به خانه هایشان توسط بازجویان سپاه پاسداران متوجه اعدام دختران خود میشدند.
بنا به روایات متعدد در دهه ۶۰ با خانواده های زندانیان سیاسی اعدامی به شیوه های شنیعی اطلاع رسانی میشد مثلا پاسداری به خانه دختر اعدامی مراجعه میکرد و با یک جعبه شیرینی به پدر و مادر دختر میگفت که من دامادتان هستم دیشب دخترتان همسر من بود و صبح او را اعدام کردیم و اینهم شیرینی ازدواج ماست بسیاری از پدران و مادران در دهه ۶۰ دچار سکته شده و درجا کشته میشدند و اینها جزو دردهای خاموشی است که جایی گفته نشده است.
در باره پسران اعدامی نیز به خانواده مراجعه میکردند و میگفتند که تیرباران پسرتان انجام شد و برای این مراسم مثلا ۱۰ گلوله مصرف کردیم که قیمت هر گلوله کلاش فلان مقدار و قیمت گلوله کلت در شقیقه فلان مقدار است این پول را بدهید تا جنازه را تحویل بدهیم. چون گلوله ها برای جنگ بوده و باید در جبهه مصرف میشد اینجا خرج کردیم ….
اینها جنایتهای خاموش دهه ۶۰ است که هنوز ادامه دارد الان با توجه به گزارش های سازمانهای حقوق بشری بین المللی که جمهوری اسلامی ایران رتبه دوم جهانی را در زمینه اعدام دارا می باشد، دریافت شیرینی یا پول طناب دار! در خیلی از زندانهای ایران رواج پیدا کرده است، که در مقابل تحویل دادن جنازه اعدام شدگان به بستگانشان دریافت می شود. میزان این پول در زندانهای مختلف متفاوت بوده و از ۷ میلیون تا سه میلیون و هشتصد هزار تومان گزارش شده است.
زندانیان سیاسی اعدامی دهه ۶۰ از مظلومترین زندانیان بودند که هنوز خانواده های آنها حتی اجازه ندارند برایشان مراسم بگیریند.
یادآوری میشود که این سه زندانی با نگارش نامه ای سرگشاده از شکنجه شدن خود در زمان بازداشت به رفتارهای غیرانسانی بازجویان اشاره کردند.
در آن نامه از عهدشکنی ماموران نسبت به امان‌نامه، ضرب و شتم و اعمال انواع شکنجه‌ها از قبیل فلفل به زخم ریختن و سوزن زدن به اندام تناسلی برای گرفتن اعتراف از متهمان اشاره شده بود.
