“اینجا دیگه جای موندن نیست. تا چند سال دیگه همه منابع نفتی و ذخایر معدنی رو تموم میکنند؛ بحران آب و آلودگی هوا هم هر سال بیشتر میشه؛ دیگه نه دریایی میمونه، نه جنگلی، نه کار و باری. فساد و ناکارآمدی هم که اصلاح ناپذیر شده. امیدی به آینده نیست؛ از ما که گذشت؛ هرکس بتونه بچه‌هاش رو بفرسته اونور بُرد کرده. هرکی بِره زرنگی کرده، اونکه بمونه بدبخته، شانس بیاره به گدایی می‌افته، شانسم نیاره به….”
این جملات را این روزها بیش از هر زمان دیگری می‌شنویم. واقعا ملّت شریفی هستیم! واقعا وطن دوستان نامداری هستیم! خیلی با غیرتیم! درست مثل همون زمان که کشور را تقدیم اسکندر و عمر و چنگیز کردیم. البته اون زمان، امکان فرار به کانادا و امریکا و اروپا نبود؛ برای همین موندیم و دهها سال نوکری متجاوزان رو کردیم. اما حالا که شیره جان این آب و خاک را کشیدم و فرستادیم اون طرف آب؛ خودمون هم میتونیم تشریف ببریم. فقط نمیدونم چرا اینقدر طلبکاریم؟
انتظار داریم خودمون اونور آب کاسبی و زندگی کنیم، اما اگر یه روز خبری شد؛ همه بیان برای ما فرش قرمز بندازند! چرا؟ چون غمِ وطن خیلی سنگینه! چون زندگی در غربت خیلی سخته! خلاصه ملت باید بیاند؛ ما رو بزارند رو سرشون و حلوا حلوا کنند!!
تمام شواهد نشان‌دهنده این است که از چهار میلیون ایرانی خارج کشور؛ چهار هزارتاشون به فکر ایران و ایرانی نیستند. اکثرشون حاضر نیستند برای کشورشون کوچکترین هزینه‌ای بدهند. خیلی هنر کنند با یک آیدی مستعار یا عکس شیروخورشید به حکومت فحش میدن، یا به مردم داخل میگند: “ملت چرا نشستید؟” در عمر با عزتّشان، شهامت نکرده‌اند کوچکترین گامی برا اصلاح کشورشون بردارند. یک دلار از پولشان را برای حمایت از خانواده‌های در فشار ایرانی هزینه نکرده‌اند؛ یک ریال برای کار فرهنگی در کشورشون خرج نکردند؛ اما خیلی خیلی طلبکارند!!!
می‌بخشید که این آب و خاک به شما خیلی بدهکاره و نتونسته به شکل شایسته و بایسته از شما تقدیر کنه! در هرجایی که هستید، از ترکیه و کانادا و کویت گرفته تا امریکا و انگلیس و سوئد؛ به جای اینکه همش فکر کنید چطور میشه پول روی پول گذاشت؛ و یا نق زد که مردم ایران نادان و عقب افتاده‌اند؛ لطفاً فقط تاریخ کشوری را که در آن تشریف دارید، مطالعه کنید تا ببینید مردم آنجا چطور کشورشان رو ساختند. شما هم اگه غیرت دارید؛ یک دهم همان کارها را انجام دهید.
بنظر من، دزدها و اختلاس‌گرهای وطنی که پول و ثروتشون رو همینجا سرمایه‌گذاری میکنند و موجب کار و تولید در کشور خودشون می‌شوند؛ نسبت به اونه‍ایی که پول حلال یا حرامشون رو از کشور خارج میکنند و یک قدم برا اصلاح و آبادی کشورشان برنمیدارن؛ به این کشور کمتر خیانت میکنند.
